"Ik kan het wel alleen, hoor, maar 't is makkelijker met 2."
Ik hoor het mezelf zeggen laatst bij een bezoek aan het containerpark.
Dapper en sterk als ik ben, probeerde ik op mijn eentje (Stoere Sofie!) een ijzeren poortje in de container te krijgen, tot ik besefte dat ik ook hulp kon vragen.
Gewoon, heel efkes, aan een bereidwillige voorbijganger.
Ik kon het wel alleen.
Natuurlijk wel!
Maar het MOEST niet alleen.
Het is zeker 1 van mijn meest hardnekkige patronen.
Ik kan tientallen voorbeelden geven van momenten waarop hulp broodnodig was, maar ik er niet eens aan dacht om ze te vragen.
Tientallen momenten ook, waarop die broodnodige hulp letterlijk voor mijn deur stond, en maar bleef bellen, tot ik de batterij uit de deurbel trok.
Dat leek mij toen de beste oplossing.
"Laat me maar gerust, ik ben sterk en ik kan het wel zelf.
En ik kom wel uit mijn grot gekropen als ik alles terug onder controle heb."
Dat patroon herkennen bij mezelf was de eerste stap naar een ander leven.
Want ook al had deze strategie me wel degelijk al erg ver gebracht in het leven, toch was er een plafond gekomen.
Ik voelde aan alles dat ik op deze manier niet meer verder kon groeien.
En laat nu dat net iets zijn wat ik megabelangrijk vind. Groeien, leren, evolueren, ...
Wilde ik verder komen in het leven, dan moest ik andere strategieën gaan hanteren.
Wat mij op dat moment heel concreet te doen stond?
Stoppen met altijd sterk zijn.
Stoppen met altijd alles alleen willen doen.
Misschien makkelijk voor jou.
Voor mij is en blijft het niet evident.
Maar ik leer bij.
Ik blijf het proberen, elke dag opnieuw.
Kwetsbaar zijn ipv stoer.
Hulp vragen ipv hardnekkig alleen verder te ploeteren.
Al doende leert men.
En zo heb ik al meermaals ondervonden dat het niet altijd zo moeilijk is, hulp vragen.
Dat het zelfs leuk kan zijn.
Een rotklus die ik anders alleen zou uitvoeren, al sakkerend en al vloekend, wordt dan al snel een gezellig samenzijn, waardoor het 'rotte' van de klus al heel snel relatief wordt.
Het doet me denken aan onze goeie, betere, beste vriend Gino, die exact een maand geleden plots overleed.
(Links op de foto hierboven.)
Stom verkeersongeluk, niets zot, niets roekeloos, een doodgewone dag, onderweg naar ergens en poef.
Hij was er niet meer.
Verkeerde moment, verkeerde plaats.
Gino was er wél heel goed in, in hulp vragen én hulp geven.
Dat laatste vooral, getuige zijn véle vrienden die nu triest achterblijven.
De ergste rotklussen werden bijna een feestje als hij kwam helpen.
Hij was er wel goed in, in het leven niet te serieus nemen.
Er is niks mis met 'sterk zijn' en dingen 'alleen' willen en kunnen doen.
Maar als het leuker, moeitelozer, sneller, beter, ... gaat met 2, waarom dan eigenlijk niet?
Waarom zou je van de nood geen deugd mogen maken?
Waarom zou je van het leven met haar vele verplichten, geen feestje mogen maken? Een klein of een groot? Met veel of met weinig, kort of lang, maar wél een feestje.
Ons Billie, 8 jaar (maar diep vanbinnen een oud wijs vrouwtje) sloeg vorige week de nagel op de kop.
Haar Moeke zei: "Allez Billie, nu zijn uw mama en papa wéér gaan feesten."
Waarop zij zei: "Moeke, wat maakt mij dat uit. Mijn leven is 1 groot feest."
Daar sta je dan, mond vol tanden, én glunderend van trots.
Zo fijn dat Billie haar leven op die manier ervaart.
Natuurlijk is het ook voor haar niet altijd een feestje, maar ze ervaart het wel zo.
En dat is wat telt.
Ik heb me, nog meer sinds het pijnlijke verlies van onze trouwe, positieve en gekke vriend Gino, voorgenomen om het leven veel minder serieus te nemen.
Voor mij betekent dat zeker ook, het mezelf wat makkelijker durven maken, minder streng zijn voor mezelf.
Het 'gewoon' toegeven als het lastig is.
En 'gewoon' hulp vragen als ik ze kan gebruiken.
Ik wil méér van 'Ja, en!' in plaats van 'ja, maar ...'
Erin springen, durven, doen, ... zonder aarzelen.
Veel vaker 'een Gino'ke' doen.
Omdat het kan.
En omdat het ook zomaar ineens gedaan zijn.
Leef ze, lieve mensen!
PS: Worstel jij al lang met het organiseren van je werk en leven? En staat dat 'je mooiste leven' in de weg?
Stop maar met verder ploeteren want dit is je kans ...
Op 12/10/21 start mijn driedelige workshopreeks 'Opruimen = Kiezen' in CC Binder in Puurs.
Er zijn nog enkele plaatsen vrij. Rep je om erbij te zijn!Ik hou de deelnemersgroep bewust klein om veel tijd en aandacht te kunnen geven aan ieders persoonlijke problemen/struggles ivm organiseren.
Alle info en inschrijfknop vind je hier
En nog iets ...
Vind je de bovenste tekening mooi? Ze komt uit het prachtige boek van Charlie Mackesy 'De jongen, de mol, de vos en het paard' Een echte aanrader voor ieder die durft stilstaan bij het leven, in goede en in slechte tijden.
PS: Wil je geen enkele blogpost missen?
Heb je graag op geregelde tijdstippen inspiratie over dit onderwerp?
Schrijf je dan meteen hier in. Uitschrijven kan altijd.