Nu de regels van de lockdown steeds minder streng worden, heb ik een vraag voor jou.
Ik zie namelijk in mijn omgeving dat heel wat sociale contacten terug opgepikt worden. Voorzichtig worden opnieuw 'afspraakjes' gemaakt, weekends gepland, ... Het maakt mij een beetje 'wiebelig'.
Hoe is dat bij jou?
Heb jij er al eens bij stil gestaan wat die lege 'sociale' agenda met jou gedaan heeft de afgelopen periode? Heb je ervan afgezien (hels!) of eerder van genoten (hemels!)? En was dat verrassend voor jou of had je dit wel kunnen weten vooraf?
WETEN
Zonder te willen veralgemenen zijn er doorgaans twee categorieën mensen:
1. Introverte persoonlijkheden
2. Extraverte persoonlijkheden
Wie introvert is, laadt zijn energiepeil op door alleen te zijn.
Extraverten doen dat door samen te zijn met anderen.
Ruw gesteld, kan je dus zeggen dat introverten wellicht genoten hebben van 'de rust' tijdens de lockdown en extraverten de contacten héél erg gemist hebben.
Wellicht had je voor de coronamaatregelen al een idee tot welke categorie jij (voornamelijk) behoort, maar mijn vraag is nu, ben je nog steeds dezelfde mening toegedaan?
Bleek je introverter/extraverter dan verwacht?
Wie mij kent, zal mij eerder als 'extravert' beschouwen. Ik ben graag 'onder de mensen' en neem ook heel vaak het initiatief als het over 'nog eens afspreken' gaat.
Toch moet ik vaststellen dat ik écht wel genoten heb van de afzondering. (De voortdurende werk-privé mix buiten beschouwing gelaten! Daar heb ik wel van afgezien.)
De eerste weken werd het gemis aan sociaal contact nog wat opgevuld met videocalls, al dan niet in groep en/of met apero erbij. Maar al snel had ik hier ook genoeg van.
Die videocalls waren nodig om de abrupt ingevoerde lockdown wat verteerbaar te maken, maar eens verteerd, had ik er geen nood meer aan. 'Ik wacht wel tot we terug 'in 't echt' kunnen afspreken', dixit mijn 7-jarige dochter.
Ik zie het ook aan mijn kinderen. Waar zij in het begin nog vroegen om ergens naartoe te gaan, iets te 'gaan' doen, zijn ze intussen terug veel meer op zichzelf (en elkaar) gericht. Ze hebben (en hadden) wel nood aan hun vriendjes, maar die 'overvolle agenda en activiteiten' hebben ze niet gemist. (En ik ook niet.)
Maar ... nu de maatregelen stilaan wat minder streng worden, kunnen we dus wel terug 'in 't echt' afspreken, zij het nog altijd met de nodige afstand.
Ik weet echter niet of dat wel wil, alle contacten terug oppikken, mijn oude leventje resetten, terug zoveel plannen/afspraken maken (naast het werk).
Wat als ik erin zou slagen om de huidige trend voort te zetten?
Een standaardweekend is dan doorgaans leeg, met veel ruimte voor last minute beslissingen. (Heerlijk!)
De kalender bijhouden is dan niet meer zo'n gedoe (en dus ook minder nodig), de weinige dingen die je te doen hebt, kan je wel onthouden én je kan er ook écht naar uitkijken. (Hoera!)
Noem het asociaal, maar ik vind het een rustgevende gedachte.
DOEN
Hoe is dat bij jou?
Ben jij jezelf tegen gekomen de afgelopen periode?
Heb je er conclusies uit getrokken?
Wil je sommige dingen anders doen of pik je je oude leven gewoon terug op?
Allemaal goed, hoor. Ik heb daar geen oordeel over.
Maar aangezien ik wel nog steeds 'ongegeneerd nieuwsgierig' ben, heb ik wel deze ene vraag voor jou: Wat ga jij vanaf nu anders aanpakken? Kies er 1 en begin eraan!
PS: Wil je geen enkele blogpost missen?
Heb je graag op geregelde tijdstippen inspiratie over dit onderwerp?
Schrijf je dan meteen hier in. Uitschrijven kan altijd.