"Sofie, wat ben jij daar nu allemaal aan 't doen?" "Ik ben intussen aan 't strijken." "Aah, oei, dat vind ik raar ..."
Het was een beetje een 'awkward situatie' afgelopen week.
Dat geef ik eerlijk toe.
Maar deze banale situatie, die maar enkele seconden duurde, voelde ook als een challenge.
Ik ben het 'altijd zitten' zo beu, het thuiszitten, dat ook.
Die f*** teamsmeetings, ...
En het feit dat werk en privé voortdurend door elkaar lopen.
Om van mijn rollenconflicten nog maar te zwijgen.
Frustraties genoeg, maar wat doe je ermee?
Ernaar luisteren, er voor jezelf zijn, met veel mildheid.
En besluiten dat die frustraties er mogen zijn, maar mijn (soms te snelle) oplossingsreflex ook.
Ik zag die ochtend van mijn teamsmeeting ook nog een kleine berg strijk staan, die niet was afgeraakt de avond ervoor.
En ik dacht ...
"Waarom eigenlijk niet?
Waarom zou ik de twee niet combineren?
Zo kan ik wat rechtstaan, een aangename afwisseling.
Ik doe iets nuttig. ('Dag taakspanning!')
Ik kan strijken én luisteren tegelijk*.
Meer nog, ik luister véél beter als ik intussen iets (met mijn handen) kan doen.
(Anders dwalen mijn gedachten af, pak ik snel naar mijn telefoon, flitsen er allerlei to do's door mijn hoofd, ...)
En als er toch even extra aandacht nodig is, dan stop ik gewoon. Simpel!
Ja maar, in een gewone meeting zou je toch ook niet strijken? Nee, maar we zitten al een jaar in een ongewone situatie, dan kunnen er al eens ongewone dingen gebeuren.
Enfin, waarom dus niet?
Ik doe niets mis."
Tot zover mijn interne dialoog.
Maar ik stuitte dus wel op weerstand tijdens die meeting, bij die ander, maar ook terug even bij mezelf.
Ik voelde twijfel, doe ik voort of doe ik het niet?
Ik besloot toch om verder te doen, én om goed te luisteren, én om goed mee te discussiëren.
Ik kan dat, ik wist dat, en dat is ook gebleken.
Op zo'n momenten ben ik blij dat ik 40 ben.
Dat ik mijn eigen keuzes durf maken, en daar stevig in blijf staan.
Ik ken mezelf en ik weet wat goed voor mij is.
Ik doe de dingen niet om anderen te treiteren,
of omdat ik geen respect voor hen zou hebben
of omdat ik onverschillig ben voor wat te bespreken is
of ...
(God knows wat je hier nog allemaal zou kunnen bedenken of invullen.)
Nee, dit ging over mij, niet over de anderen.
Ik ben een onafhankelijk mens. Ik denk en voel voor mezelf.
En ik maak mijn eigen keuzes, omdat ik weet wat goed is voor mij. (meestal toch)
Dat heeft niets met anderen te maken.
En dat is ook niet egoïstisch.
Want ik doe 'de ander' niet tekort. (Of dat is toch nooit mijn bedoeling.)
En jij?
Los van deze situatie, hoe zit dat bij jou?
Durf jij 100% kiezen voor jezelf?
Kan jij er in blijven staan als je uitgedaagd wordt?
(Ja, vooral bij die kleine alledaagse situaties. Heb jij andere voorbeelden?)
Voel jij dan écht wat er met je gebeurt?
Voel jij het als er grenzen overschreden worden? Of als je zelf over je grens gaat?
Ik wil het je écht aanraden.
Om meer te gaan voelen.
En om meer te gaan kiezen.
Kiezen is pure zelfzorg.
In mijn opruim- en organisatietrajecten stel ik elke keer opnieuw vast dat velen 'kiezen' erg moeilijk vinden.
En al zeker 'kiezen voor zichzelf'.
Heb jij dat ook?
En wil je daar beter in worden?
Wil je meer uit je kostbare leven halen?
Dan kan ik je van harte mijn TROEF-traject aanraden.
We nemen je chaotische leven met veel te veel van alles onder de loep,
en jij gaat keuzes maken.
Veel nee zeggen, en ook (slechts) een paar keer volmondig 'ja!'.
Tot je terug bij de essentie komt.
Tot je door de bomen het bos weer ziet.
En tot slot voegen we er nog wat simpele maar geniale systemen aan toe,
en jij kan eindelijk het leven leiden dat je wilt.
"Veel minder gedoe & méér van wat ertoe doet."
Da's mijn nieuwe slagzin!
Hoe vind je hem klinken?
Voel je 't ook al, wat dit met jou zou kunnen doen?
*Opgelet met multitasken!
Je aandacht kan wel degelijk maar op 1 plaats tegelijk zijn.
Alleen heb je voor geautomatiseerde taken geen 'aandacht' nodig, vandaar kan je dit soort taken wél combineren met iets waar je wél je aandacht moet bijhouden.
Denk maar aan: Afwassen, strijken, stofzuigen, breien (voor sommigen althans, niet voor mij), ...
Autorijden en telefoneren is dan weer geen goede combinatie. Voor beide heb je écht je aandacht nodig, en dat lukt dus niet tegelijkertijd.PS: Wil je geen enkele blogpost missen?
Heb je graag op geregelde tijdstippen inspiratie over dit onderwerp?
Schrijf je dan meteen hier in. Uitschrijven kan altijd.